ઉપભોગો માટે ( ઉપભોગ પ્રાપ્ત કરવા માટે) ભક્તિ કરવી અને ભગવાનને ભૂખ્યાં રાખવા અને પોતાનું કામ પુરુ થઈ જતાં જ તેમને ભૂલી પણ જવા અને જરુરિયાત હોય ત્યારે ભગવાનને યાદ કરવા.

જે ભક્તિ કરે છે, તે ભક્ત છે. ભક્તિમાર્ગમાં ભક્ત માત્ર તેની પાસે જેટલી અને જેવી શ્રદ્ધા છે, એ શ્રદ્ધાથી આરંભ કરે છે.

ક્ષમતા અનુસાર પોતાના ઇષ્ટદેવતાની ભક્તિ કરતો રહે છે અને મુખ્ય વાત એ છે કે તે સદૈવ ભગવાન પ્રત્યે કૃતજ્ઞ રહે છે અને

"હે ભગવાન, તમે જ મારા જીવનના સૂત્રધાર છો’ એવુ ભગવાનને વારંવાર કહેતા ભજન, પૂંજન, મંત્રજાપ, નામના જાપ કરતા રહે છે.

ભક્તિમાર્ગમાં આ ભક્ત "હું અલ્પ છું, હું સીધોસાદો છું; પરંતુ મારા ભગવાન અનંત છે અને અપરંપાર સામર્થ્યથી યુક્ત છે અને મારા ભગવાન પ્રેમથી મોહિત થાય છે” આ અનુભૂતિને મનમાં અધિકાધિક દ્રઢ કરતા જીવનની દરેક વાતનું સ્વાગત કરે છે.

આવા ભક્તનું ધ્યેય એક જ હોય છે - મારે મારા ભગવાનના દાસ અને સખા બનવાનું છે અને તેમની ખૂબ સેવા કરવાની છે અને તેમના શરણમાં રહીને જ જીવન વ્યતીત કરવાનું છે.

જ્યારે ભક્તનાં મનમાં દાસ્ય, સખ્ય અને શરણાગતિ આ ભાવનાઓનું વચ્ચે વચ્ચે જ પરંતુ ઉચ્ચારણ થાય છે ત્યારે સ્વયંભગવાન સ્વયં આ ભક્તિમાર્ગીને ઝડપથી આગળ લઈ જાય છે અને તેના દ્વારા કરવામા આવેલ અલ્પ-સ્વલ્પ સેવાને દસગણી બનાવીને સ્વીકાર કરતા રહે છે અને અતિશય નાજુકતાથી ભક્તિમાર્ગીયને શ્રદ્ધાવાન બનાવીને અર્થાત સ્વયંના સખા બનાવીને ભક્તિભાવ ચૈતન્યમાં લઈ આવે છે. ભક્તિભાવ ચૈતન્યમાં રહે છે એ જ સાચો ભક્ત અર્થાત શ્રદ્ધાવાન છે.

ભક્તિમાર્ગમાં સ્વયંભગવાન, શ્રદ્ધાવાનના જીવનમાં આદિમાતા જગદંબાના આદેશ અનુસાર ક્યાંય પણ અને ક્યારેય પણ હસ્તક્ષેપ કરતા રહે છે.